Σεβαστέ μου Γέροντα, ἀγαπητοί μου πατέρες,

Μέ τό σοφό ἀγιορείτικο τυπικό, «τά συναθροισθέντα στίφη τῶν φοιτητῶν» πανηγυρήσαμε τήν μνήμην του Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παύλου κτήτορα τῆς Μονῆς μας καί πνευματικοῦ μας πατέρας. Ὁ Ἅγιος πού καθόρισε τούς κανόνες τῆς μοναχικῆς ζωῆς μας ἐδῶ στήν πνευματική παλαίστρα πού μᾶς ὁδἠγησε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί ὁ μόνιμος πρεσβευτής πρός τόν Κύριον ὑπέρ τῆς καλῆς πορείας μας στήν ἐν Χριστῶ ἀσκητικήν ζωήν. Χειραγωγός ἐδῶ στή μοναχική ζωή καί σίγουρα καί μαζί μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο θά εἶναι, καί τόν παρακαλοῦμε νά εἶναι, ὑπερασπιστής τῆς σωτηρίας μας ἐν τῆ ἡμέρα τῆς Κρίσεως πρός δικαιοκρίτην Κύριον.

Ἄλλοτε ἐρχόμουν ὡς ἐξαρτηματικός ἱερομόναχος συμμετέχων ἀδιαλείπτως στήν ἀγρυπνίαν αὐτήν.

Τώρα, τί εἶναι ἐκεῖνο, πού μοῦ ἐπιφύλαξε ὁ Ἅγιος;

Νά διακονήσω ἐπισκοπικά τήν γιορτή του!

Ὅταν ἔλαβα τό μήνυμα νά ἔλθω στήν πανήγυρη σκίρτησα ἀπό χαρά, πῆρα τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου μου κ. Θεοδώρου καί ἔτρεξα 8.000 χιλιόμετρα γιά νά γιορτάσω τόν Ἅγιο μας, νά ξαναδῶ τό Μοναστῆρι μας, νά πάρω τήν εὐχή τοῦ Ἁγίου μας Ἡγουμένου καί νά συναντήσω τούς Ἁγιοπαυλῖτες καί τούς λοιπούς Ἁγιορεῖτες πού συνάχθηκαν γιά τήν Ἱερά Ἀγρυπνία. Καί νά πῶ ἕνα εὐχαριστῶ γιά τίς εὐχές σας καί ὅλα τά πνευματικά ἐφόδια πού μοῦ προσφέρατε, γιατί ἐσεῖς μέ ἀναδείξατε. Εἶμαι δικός σας καί εἶσθε δικοί μου.

Ἔτρεξα νά ἀνταποδώσω στό Ἁγιώνυμον Ὄρος, στόν Ἅγιο μας, στήν Μονή, στούς πατέρες, τά χρεωστούμενα, πού εἶναι πολλά.

Καί ἄς ξεκινήσω πρίν ἀπό 40 χρόνια, ὅταν ἐδῶ στήν Μονή μας, τήν ἴδια μέρα τῆς γιορτῆς τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Παύλου ξεκινοῦσε ἡ ἱερατική μου ζωή, μέ τήν χειροτονία εἰς διάκονον ἀπό τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ κυρόν Νικόδημον. Αὐτός ἦταν καί ἕνας ἐπιπλέον λόγος νά τιμῶ τήν ἡμέρα αὐτή ἐδῶ.

Ἰδιαίτερος εἶναι ὁ σεβασμός μου στόν Ἅγιο μας καθώς εἶναι ὁ πνευματικός Πατέρας μας , στόν ὁποῖον καί γώ ἔβαλα μετάνοια κατά τήν εἰς τήν Χριστόν ἀφιέρωση μου γιά τήν ἐγκαταβίωση μου στήν Νέα Σκήτη καί γιά τήν μοναχική μου κουράν εἰς τήν Καλύβην τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ὑπό τοῦ Γέροντος μου Σπυρίδωνος ἱερομονάχου.

Γι'αὐτό μετά καυχήσεως ὁμολογῶ, ὅτι εἶμαι Ἁγιοπαυλίτης καί Νεοσκητιώτης.

Μετά καυχήσεως ἱερᾶς ὁμολογῶ ὅτι ἔχω βάλει μετάνοια στόν σεβαστόν Καθηγούμενον μας Παρθένιον ἱερομόναχον καί ὅ,τι ἔχει γίνει στή ζωή μου ἔχω τήν εὐλογίαν του.

Δέν θά ξεχάσω τή χαρά του, ὅταν ἦλθα νά πάρω τήν εὐχή του γιά νά πορευθῶ στήν Ἀλεξάνδρεια γιά τήν χειροτονία μου εἰς ἐπίσκοπον.

Μετά καυχήσεως ἱερᾶς ὁμολογῶ, ὅτι οἱ Ἁγιοπαυλίτες εἶναι ἀδελφοί μου ἐν τῆ ἀσκήσει.

Τόν Ἅγιον μας τόν εἶχα φάρον φωτεινόν στή ζωή μου καί τόν θαύμασα πού ἀντάλλαξε τήν «γήϊνον βασιλείαν» μέ τόν μοναχικό τρίβωνα ἐν τῶ Ἀθω.

Καί ὅταν θέλησε ὁ Κύριος καί μέ κάλεσε ἡ ἐν τῶ κόσμω στρατευομένη Ἐκκλησία καί στήν Μητρόπολη Ἱερισσοῦ ἐπί 38 χρόνια καί πρίν 2 χρόνια στήν Ἱεραποστολική Ἐπισκοπή Μπουκόμπας στήν Τανζανία, θυμόμουνα πῶς καί κεῖνος βάδισε παρόμοιους δρόμους ἱεραποστολικούς πρός τόν ἐκχριστιανισμόν τῶν Βουλγάρων

Τώρα τόν θερμοπαρακαλῶ νά μέ προστατεύει, καί νά εὐλογεῖ τόν Ἰεραποστολικό κόπο καί τόν μόχθο στήν μαύρη Ἤπειρο, μέ τούς μαύρους ἀνθρώπους καί τά ἄγρια θηρία τῶν δυσκολιῶν, πού καθημερινά θέλουν νά μᾶς κατασπαράξουν. Καί ἀπειλοῦν τήν ὁδό «τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης», νά τήν σπείρουν φρίκη ἐκεῖ στήν Ἀφρική.

Προπάντων αὐτόν τόν ταπεινόν Ἅγιο τοῦ ζητῶ νά μέ προσταστεύσει ἀπό τά θηρία τῆς ἀλαζονίας καί τῆς οἴησης μέ τήν ἀνάληψη τοῦ Ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος.

Τόν παρακαλῶ νά σκέπη τήν Μονή μας, νά στηρίζει τόν Γέροντα Ἡγούμενον μας, νά εὐλογεῖ τόν μοναχικό ἀγῶνα, τόν ἱδρῶτα καί τά δάκρυα τῶν πατέρων των ἐνασκουμένων ἐν αὐτῆ.

Νά εὔχεσθε σεπτέ Γέροντα μου καί ἀγαπημένοι μου πατέρες, νά μέ σκέπτεσθε νά τά βγάζω πέρα στά δύσκολα.

Ὑποφέρουμε μέ τήν ἔλλειψη προσώπων.

Δυσκολευόμαστε μέ τήν ἔλλειψη οἰκονομικῶν μέσων.

Πονᾶμε γι'αὐτούς πού μᾶς ξέχασαν καί μᾶς ἄφησαν μόνου καί ἀβοήθητους στό μέτωπο τῆς μάχης τῆς Ἱεραποστολῆς.

Λυπόμαστε γιά τίς λασποκαλύβες Ναούς, γιά τά κουραλιασμένα ἄμφια τῶν ἱερέων μας, γιά τά ξυπόλητα παιδιά μας, γιά τούς ὅμοιους ἀσκητῶν χριστιανούς μας ἀπό τήν ἀνέχεια, γιά τούς ἀρρώστους μας πού πεθαίνουν ἀβοήθητοι καί κυρίως γιατί δέν μποροῦμε νά τούς βοηθήσουμε καί κλαῖμε πολλές φορές κρυφά. Ἡ λύπη εἶναι ἔμπονη.

Αἱμοραγοῦμε μέ τήν πισόπλατη μαχαιρία πού μᾶς ἔδωσαν οἱ «ψευδάδελφοι» Ρῶσοι μέ τό Σχῖσμα, πού μᾶς ἔχουν δημιουργήσει.

Ὅπως εἶναι γιά τούς προγόνους μας καθέ γιορτή ἕνα πανδοχεῖο ξεκούρασης καί νοσοκομεῖο ὐγείας, ἔτσι καί ἡ σημερινή γιορτή μέ τήν ἀγρυπνία εἶναι γιά ὅλους μας μιά ἀνάπαυλα στή μάχη. Μιά ἀνασύνταξη δυνάμεων.

Μακάρι μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Ὁσίου πατέρα μας Παύλου, γιά ὅλους μας νά εἶναι ὅλη ἡ μοναχική μας ζωή ἕνα πανηγύρι, καί νά τρέχουμε προθύμως τόν «προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα», ἔχοντες στόχο νά συμμετάσχουμε καί στήν ούράνια πανήγυρη, «ἔνθα τῶν ἐορταζόντων ὁ ἦχος ὁ ἀκαταύπαστος καί ἡ ἠδονή τῶν καθορόντων τό ἄρρητον κάλλος τοῦ προσώπου» τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὧ ἡ δόξα καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.