Τό νά νικᾶ κανείς τόν ἑαυτό του ἀποτελεῖ μεγάλη νίκη Μή σκεφθῆς ὅτι ἡ νίκη ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου εἶναι ἀσήμαντη καί μικρή!

    Ἀλήθεια ἀγαπητέ μου, μεγαλύτερη νίκη εἶναι τό νά νικήσης ἕνα σου πάθος καί μιά ἡδονή τῶν αἰσθήσεών σου, παρά τό νά νικήσης ἑκατό ἐχθρούς.

    Εἶναι ἐνδοξώτερο τρόπαιο τό νά χύσης θεληματικά λίγο ἱδρῶτα καί μιά ρανίδα αἵματος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά νικήσης μιά κακή σου ἐπιθυμία σέ πεῖσμα τοῦ διαβόλου, παρά τό νά χύσης ποταμούς αἱμάτων γιά νά νικήσης ὁλόκληρα στρατεύματα.

     Πιό ἔνδοξος θρίαμβος θεωρεῖται τό νά ὑποτάξης τίς αἰσθήσεις καί ὅλο τό σῶμα σου στόν ἡγεμόνα νοῦ σου, παρά τό νά καθυποτάξης εὐρύχωρα βασίλεια.

     Ὁ βασιλιάς Ἀλέξανδρος, ὅταν κάποτε καλοτυχιζόταν ἀπό κάποιους πού νίκησε ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀπάντησε συνετά: «Ὅλες οἱ νίκες θά εἶναι μάταιες, ἄν δέν μπορέσω νά νικήσω τόν ἑαυτό μου». Πολλοί μολονότι νίκησαν τούς ἐχθρούς τους καί ὑπέταξαν πόλεις καί χῶρες, νικήθηκαν κατόπιν ἐλεεινά ἀπό τά ἄτοπα πάθη καί τίς βρωμερές ἐπιθυμίες τῆς σάρκας∙ καί ἐνῶ ἔγιναν κύριοι τοῦ κόσμου, ἔγιναν, ἀλλοίμονο!, δοῦλοι τῶν παθῶν τους.

     Γι' αὐτό σωστά εἶπε κάποιος Πατέρας: «Αὐτή εἶναι ἡ πιό σπουδαία νίκη, τό νά νικᾶς τόν ἑαυτό σου».

Καί ὁ Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέει: «Δίκαια δέν ὀνομάζεται τροπαιοῦχος αὐτός πού νικᾶ τούς ἐξωτερικούς βαρβάρους, ἀλλά αὐτός πού διευθύνει τόν ἐσωτερικό πόλεμο τῶν ἡδονῶν· γιατὶ πολλοί, μολονότι νίκησαν ἐκείνους, κυριεύθηκαν ἀπό αὐτά τά πάθη αἰσχρά καί ἐλεεινά».

Αὐ­τοί πού βρί­σκον­ται στόν κό­σμο πρέ­πει νά προ­φυ­λάσ­σουν τίς αἰ­σθή­σεις τους πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό τούς ἀ­σκη­τές

     Πε­ρισ­σό­τε­ρο πρέ­πει νά προ­σέ­χης ἐ­σύ, ἀ­γα­πη­τέ, πού βρί­σκε­σαι στόν κό­σμο, πα­ρά ἐ­κεῖ­νοι οἱ ὁ­ποῖ­οι βρί­σκον­ται στήν ἐ­ρη­μιά. Ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος γρά­φει πρός αὐ­τόν πού ζεῖ μέ­σα στόν κό­σμο: «Ἐ­σύ λοι­πόν μήν ἐ­πα­να­παυ­θῆς. Για­τί χρει­ά­ζε­σαι με­γα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή γιά νά πε­τύ­χης τήν σω­τη­ρί­α. Ἐ­πει­δή προ­τί­μη­σες νά ζή­σης ἀ­νά­με­σα στίς πα­γί­δες καί στό κρά­τος τῶν δυ­νά­με­ων τῆς ἀ­πο­στα­σί­ας καί ἔ­χον­τας μπρο­στά σου τά ἐ­ρε­θί­σμα­τα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, πού ἀ­να­μο­χλεύ­ουν νυ­χθη­με­ρόν ὅ­λες σου τίς αἰ­σθή­σεις πρός τήν ἐ­πι­θυ­μί­α».